Comeza o festival de cinema de Ourense, nunha cidade na que o interese polo cinema é práticamente nulo ou, no mellor dos casos, escasísimo. Como mostra, un botón. Que ambiente hai? Canta xente fala do festival? Eu digo quenes: os lambecricas que papan os canapés no edificio Simeón, a conta de todos os cidadáns, en plena época de crise. Aí nen austeridade nen ostias, que non creo que comesen bocadillos de nocilla ou bollicaos "molasako". Falan ese día de cinema, dun cinema que logo xa a ninguén interesa. E as retrospectivas? Calquer festival que se prece debe ter unha sección paralela que se chama "retrospectiva" e que se adica a pór as obras máis interesantes da filmografía dalgún cineasta coñecido. Os anteriores organizadores sabían isto e por iso fixeron espléndidas retrospectivas de Visconti, Bergman ou Allen, achegando obras mestras como O sétimo selo, Manhattan ou Morte en Venecia ao público, digamos, máis profano en cinema, vamos, o que hoxe vén chamándose "o grande público". Os actuais organizadores obvian as retrospectivas e recréanse en seccións absurdas e obsesivas, intentando vender un sector case irrelevante (o cinema en galego), para a nosa desgracia ou en seccións que non lle interesan prácticamente a ninguén. E mentres, pasan olímpicamente dunha INSTITUCIÓN crucial no decaído ambiente cultural ourensán, como é o Cineclube Padre Feijoo, que en calquera cidade mínimamente civilizada debería ser aloumiñada como o que é, unha fonte propagadora de cultura e unha poderosa ferramenta para achegar o cinema de calidade e en definitiva a arte (a sétima) a todas as xeracións de ourensáns, á marxe das súas conviccións e da súa condición económica. Unha institución sen ánimo de lucro, cunha forte compoñente pedagóxica. Ourense é a única das sete grandes cidades galegas na que, pola estulticia dos que governan e dos que se opoñen aos que governan, non conta cun cineclube cunhas infraestruturas e cun calendario de proxección cunha mínima continuidade no tempo. Tomen nota. Unha patada no cu da cinefilia, unha labazada ao bon gusto e un festival que non tapa, nen de lonxe, as vergoñas que se albiscan polos intersticios deste missing panorama cultural da miña cidade e que describín un pouco máis arriba, case con bágoas nos ollos.
Parece mentira. Os máis grandes cineastas, como a maioría dos intelectuais, adoitan ser de esquerdas. Cando a esquerda chega ao poder, pónlle cloroformo á cultura, a aquela que antes formaba parte do seu xogo demagóxico. Un exemplo: cando o dóberman do bigote mandaba na pel de touro, no que eu chamo "octenio ominoso", na segunda canle da televisión pública, puñan excelentes filmes, iso si a unha hora bastante intempestiva, pero púñanos, así como un excepcional programa cinematográfico-divulgativo, chamado "¡Qué grande es el cine!", co cal eu me enganchei ao delicioso pecado da cinefilia. Amais había outro marabilloso programa, "Negro sobre blanco", que era case un remedo intelectualoide de "La edad de oro", só que no canto de saír Paloma Chamorro, saía un tipo, con menos e pior pelo e máis feo, que disque se corría para adentro. Con semellante habelencia, este programa só valía para freaks da literatura, os mesmos que tamén curioseaban noutro programiña de divulgación chamado "Redes". Chegou Zapatero e mandou parar. Os citados programas desapareceron, mais non foron substituidos na grella por outros de igual ou mellor calidade. Os contidos cinematográficos foron diminuíndo. Cineclub, unha parodia do que foi. A literatura, para que. No optimista antropolóxico imaxinario zapateril o cinema é case como un xarrón chinés, un atrezzo, un decorado sen relevancia nen lugar. Aínda que logo emprega a Cuerda, a Amenábar, a Almodóvar ou a Coixet como hoplitas da súa causa xusta, a combateren nunhas termópilas nas que os gañadores non ven máis que patéticas subvencións e algunha que outra palmadiña nas costas. Cada vez que hai subvención, mecanismo por excelencia typical Spanish para darlle de comer con fondos públicos a catro papanatas sen unha puta idea na cabeciña, algo falla. O cinema perde. Perdemos todos. Unha mágoa.
Alberto Rodríguez
