Ratatouille: Unha peli para chupar os dedos

A vida dun crítico é sinxela en moitos aspectos. Arriscamos pouco e temos poder sobre aqueles que ofrecen o seu traballo e o seu servizo ao noso xuízo. Anton Ego en Ratatouille (2007), de Brad Bird

Levo varios días sen poñer nada no blog porque ando por Madrid facendo un curso e case non teño tempo para sentar diante do teclado e poñerme a escribir. Bueno, en calquera caso, xa vexo que as vosas necesidades cinéfilas están cubertas abondosamente cos sustanciosos artigos que os meus compis asinan con certa asiduidade.

Hoxe vou falar brevemente dun filme que me fascina e que gañou o Oscar ao mellor filme de animación, se ben debo aclarar que nunca me chistou en demasía o xénero. Estou a falar da última marabilla da filial de Disney, Ratatouille (2007), de Brad Bird. Comecemos polo exquisito guión. A verdade é que xa con The Incredibles a factoría Pixar amosara unha certa preocupación polo guión, buscando con iso, principalmente, o achegamento non só das crianzas, senón tamén de seus pais, avós ou titores. Teóricamente sería, strictu sensu, un filme para ser degustado por todos os públicos. A ratiña Remy é unha personaxe moi tenra, case habería que remontarse ata Pinocho ou Bambi para atopar un carácter tan xenuíno, tan ben perfilado, con semellante empatía co espectador. Xa de por si é un grande acerto a personificación de animais, tan presente dende que Walt Disney emborronou un caderno co seu primeiro boceto de Mickey Mouse. E iso, porque, a través dos animais, como nas mellores fábulas de Esopo, La Fontaine ou Iriarte, podemos coñecer en profundidade os comportamentos e paixóns dos seres humanos. Rajoy debería prescindir de Acebes Paniagua e coller a Remy como conselleira. Os pepeiros agradeceríano, abofé.

Esta non é unha historia calquera de autosuperación. É unha matizada e divertida historia de amizade, de tenrura, de cooperación, de solidaridade, de amor. Da vida mesma. E París de fondo. Sempre nos quedará París. Un París impresionista, de Degas, Monet ou Renoir, onde case podemos subir á ponte de Saint Michel e reflectir a faciana nas abúlicas augas do Sena. Aínda non comprendo moi ben por que diaños este filme non conqueriu o Oscar ao mellor guión orixinal, pois é unhas cen veces superior á previsíbel Juno (2007) de Jason Reitman. ¿A alguén lle interesa Juno? En fin.

A banda sonora merece unha mención especial. Xa vai por dúas veces que gabo un traballo de Michael Giacchino. Pero é que a música encaixa co filme como unha luva e cada un dos temas é pertinente, unha das principais características de toda boa banda sonora. A canción Le festin, emblemática. O Oscar caeulle a Dario Marianelli, por Expiación (2007), de Joe Wright. Nada que obxectar, neste caso.

En definitiva, unha película de alta cociña. Hai unha frase que sempre me gusta dicir nestes casos: Se este filme fose caviar, sería beluga. Deliciosa, señores. Deliciosa.

Alberto Rodríguez